یک داستان پند آموز

کوری بود که پیوسته می گفت:ای مردم روزگار!من دو کوری دارم. آگاه باشید که به من دو بار رحم کنید.

بود کوری کو همی گفت الامان        من دو کوری دارم ای اهل زمان

پس دو بار رحمتم آرید هان              چون دو کوری دارم و من در میان

شخصی به او گفت:من یک کوری تو را می بینم کوری دیگر تو چیست؟آن را نشان بده.گفت:آواز زشت و دلخراشی دارم.آواز زشت و کوری مضاف شده پس من دو کوری دارم.

گفت:یک کوریت می بینیم ما             ان دگر کوری چه باشد وانما

گفت:زشت آوازم و ناخوش نوا             زشت آوازی کوری شد دوتا

گدا می گفت آواز زشتم مایه اندوه است و هر که آواز مرا می شنود محبتش نسبت به من کمتر می شود.بنابر این بر دو کوری من دو بار رحم کنید.

بر دوکوری رحم را دو تا کنید               این چنین نا گنج را گنجا کنید

گدا مبتلا به دو کوری بود اما دو کوری اش ظاهری بود. ولی بعضی ها دچار سه کوری هستند!کسانی که تفکرشان هم کور است. و هیچ وقت نمی توانند پیرامون و مفاهیم زندگی را درک کنند.

وانکه آواز دلش هم بد بود                 آن سه کوری دوری سرمد بود

نتیجه این که بیشتر مشکلاتی که برای انسانها در تعامل با یکدیگر بوجود می آید از اطلاعات شناخت شخصیت فرد و درک نشدن پیام های دیگران به عنوان یک فرستنده ناشی می شود. شخصیت هر فرد عبارت از تعبیر و تفسیر دیگران.(البته نه همیشه!)واین عدم ارتباط و درک درست از پیرامون و وضعیت موجود و تفسیر به رای کردن باعث بروز ناهنجاری می شود.بدرود