میرن آدما.از اونا فقط خاطره هاشون بجا می مونه...اونم نه همیشه!الان دیگه زمونه ای است که مشغولیت های فکری زیاد شده... جایی برای فکر کردن یا بهتر بگم زیارت اهل قبور دفن شده در گورستان خاطرات نیست.کار...تفریح...اینترنت...روزمره گی ها...سبز ها و سیاه ها...ای بابا.
کاش روز مرگم هر وقت که هست تو سالن سینما یا تاتر باشه...تو همون تاریکی... تو سالنی که تو این دنیاست اما مال این دنیا نیست... قطعه ای از بهشته.مثلا در حال دیدن لورل و هاردی یا هنگام انفجار کشتی در افسانه ۱۹۰۰ یا پلان آخر مالنا یا تنهایی چارلی هنگام رفتنش به سمت غروب خورشید تو آخر فیلماش...
کاش اینگونه بشه...