میگویند ناصرخسرو از فرقه ی اسماعیلی بود و از ترس جان سالها در کوه های بدخشان زندگی می کرد و جرات نمی کرد پا به شهر
بگذارد.روزی ناچار شد بخاطر تعمیر کفشش دزدکی وارد شهر شود. پینه دوزی مشغول تعمیر کفش بود که در آن سر بازار هیاهویی
بپا شد. پینه دوز برخاست و به آن سو دوید و زمانی که برگشت تکه ای گوشت خونین سر درفش کفاشی اش بود و با خوشحالی
توضیح داد: اسماعیلی بود و شرکت در کشتنش ثواب داشت!...
ناصر خسرو کفش تعمیر نشده اش را از زیر دست پینه دوز بیرون کشید و گفت:
شهری که در آن یک نفر اسماعیلی هم پیدا شود جای ماندن نیست!... و بار دیگر سر به کوه و بیابان نهاد.
از مرگ حذر کردن دو روز روا نیست روزی که قضا باشد و روزی که قضا نیست
روزی که قضا باشد کوشش نکند سود روزی که قضا نیست در آن مرگ روا نیست
ژان لوک گدار می گوید: من به دیدن یک فیلم می روم که در آن کتابی بخوانم. ولی اکثر مردم در هنگام تماشای فیلم گوش نمی دهند.
آنها فکر می کنند احتیاج به گوش دادن ندارند. در کنسرت همه معتقدند باید گوش دهند ولی متوجه نیستند که شاید فقط برای ده ثانیه
گوش می دهند
سپس به حالت رویا فرو می روند و در حقیقت فقط قسمتی از موسیقی کنسرت را گوش داده اند. این موضوع که شخص بدون مزاحمت
و با تمام وجود گوش می کند حقیقت ندارد. و علتش این است که در این مورد به آنها آموزش داده نشده است.
اورسن ولز در مصاحبه ای با آندره بازن می گوید: برای شنیدن باید فکر کرد. دیدن یک تجربه ی حسی است.شاید زیباتر و شاعرانه تر و
بدون شک در مقایسه با شنیدن احتیاج به توجه کمتری دارد...
نمی دانم چند نفر از خوانندگان این متن سریال تلویزیونی سر آشپز را از تلویزیون دیده اند؟ سریالی که باعث می شد تا بیننده دقایقی را لبخند زده و شاد باشد.(در جهانی که گریاندن اسان است!) این سریال را من ضبط کرده ام و پس از دیدن دوباره ی آن حس کردم نوشتن متن زیر خالی از لطف نباشد. تا نظر خوانندگان چه باشد.
سال ها پیش در کشور فرانسه در بورگندی مردی به نام برنار لوزیو زندگی می کرد. او صاحب یکی از پر آوازه ترین رستوران های جهان بود.
بطوری که ثروتمندان دنیا از اقصی نقاط جهان برای خوردن غذاهای بی نظیر او به بورگندی می آمدند. او چند کتاب دربارهی آشپزی نوشته بود و تنها سر آشپزی در فرانسه بود که سه بار جایزه ی بزرگ میشلن را که یکی از بزرگترین افتخارات هر سر آشپزی است از آن خود کرده بود. در دنیای او بزرگترین سرمایه همان چهار ستاره ای بود که از داوران سختگیر جایزه بزرگ میشلن دریافت کرده بود . چهار ستارهای که بر سر در ورودی رستورانش دیده می شد. تا اینکه یکروز در اواخر ماه فوریه وقتی دریافت با تمام سعی که برای درست کردن غذاهای متنوع بکار برده نه تنها موفق نشده بلکه داوران سختگیر یکی از ستاره های او را هم گرفته اند دنیا برایش به آخر رسید. تنها به اتاقش رفت و حتی به خود فرصت نداد تا برای همسرش نامه ای بنویسد. تفنگ را در دهانش قرار داد و شلیک کرد و به زندگی خویش پایان داد.
راستی شما خواننده ی گرامی چند بار مانند این حقیر شبها در اسمان به ستاره ها خیره شده اید ؟ در هفت آسمان چند ستاره دارید؟