پائو لو کوئیلو و یک درس برای ما

شاید لازم باشد برای همان تک و توک گرامی دوستانی که پیگیر نوشته های خدمتگزارشان هستند و از بنده شکایت می کنند(البته از روی لطف که می دانم غیر از این هم نیست)متن یکی از درس های استاد کوئیلو را بنگارم و تنها از قول خویش دوستان را به العاقل اشاره حوالت دهم!نمی دانم بیماریم اما چقدر قدرت نگارش مرا می گیرد و تا کی می توانم ادامه دهم. امید که یاران زنده باشند و ...

نارگیل

یک ضرب المثل قدیمی می گوید : میمون پیر دستش را داخل نارگیل نمیکند. در هندوستان شکارچیان برای شکار میمون سوراخ کوچکی در نارگیل ایجاد می کنند. یک موز در آن می گذارند و در زیر خاک پنهان میکنند. میمون دستش را درون نارگیل می برد و به موز چنگ می اندازد اما دیگر نمی تواند دستش را بیرون بکشد چون مشتش از دهانه ی سوراخ خارج نمی شود فقط به خاطر اینکه حاضر نیست میوه را رها کند. در اینجا میمون در گیر یک جنگ ناممکن معطل می ماند و سرانجام شکار می شود. همین ماجرا در زندگی ما هم رخ می دهد. ضرورت دستیابی به چیز های مختلف در زندگی ما را زندانی آن چیزها میکند. در حقیقت متوجه نیستیم که از دست دادن بخشی از چیزی بهتر است تا از دست دادن کل آن چیز. در تله گرفتار می شویم اما از چیزی که به دست آورده ایم دست نمی کشیم. خودمان را عاقل می دانیم اما (از ته دل می گویم) می دانیم که این رفتار یک جور حماقت است.