نگاهی دیگر

  راستین چند و چون ها بشنو از نقال امروزین... قصه را بگذار... قهرمان قصه ها با قصه ها مرده است... دیگر اکنون دیری و دوریست... کاتش  افسانه افسرده است... بچه ها جان.بچه های خوب!...بهلوان زنده را عشق است.!!!...   مرگ سرنوشت همه ی زندگان است.و از آن گریزی نیست.اما جدایی از عزیزان و علایق و دل بستگیها از سنگین ترین غم هاست. در شاهنامه سوگنامه هایی مانند سهراب و اسفندیار و رستم و سیاووش و خسرو  و شیرین و ... از سوزناکترین سوگنامه ها در ادبیات فارسی است.نولدکه می گوید: شیون باربد در باره ی خسرو که محکوم به اعدام شده بود به منزله ی سوگواری است که هر وطن برست ایرانی در وصف شکوه از دست رفته می خواند.(حماسه ی بزرگ ایران - بزرگ علوی) همین افسوس و اندوه را فردوسی بزرگ در سوگواری باربد وقتی بر کناری خسرو را می شنود به زیبایی به تصویر کشیده که از جهرم به تیسفون می آید ودر زندان به دیدار شاه می شتابد و از آنجا خروشان به بارگاه آمده و اشک ریخته گناه را از شیرو یه می بیند.تا آنجا که سوگند می خورد دیگر ساز ننوازد و چهار انگشت خویش را برید و ساز خود را آتش زد.  تا درودی دوباره بدرود