محمد حسین بهجت تبریزی در سال ۱۲۸۳ خورشیدی در خشکناب از توابع تبریز به دنیا آمد و از زادگاهش خاطره هایی دارد که آنها را در آفرینش مضمون های شعرش موثر می داند.
از نوجوانی به اشعار حافظ روی آورد و به کار شاعری افتاد.در سال ۱۳۰۳ دانشجوی مدرسه ی طب شدو در سال ۱۳۰۸ این رشته را رها کرد و به خراسان رفت.شش سال در خراسان ماند و از آن پس بخدمت بانک کشاورزی در آمد و از سال ۱۳۱۶ پس از درگذشت پدرش مسوول خانواده شد.او در کنار شاعری موسیقی هم می دانست و سه تار می نواخت.
شعرش بیشتر در مایه ی غزل رونق دارد و گاه و بی گاه طبع خود را در قالب های نو نیز آزمود. شاید او در میان شاعران امروز پس از بهار بهترین پیرو مکتب بازگشت ادبی باشد و این سخن بدان معنا نیست که کارش تقلید است.او در اوایل شاعری با نام بهجت تخلص می کرد و بعدا دو بار با فال حافظ تخلص خواست که دو بیت زیر شاهد از دیوان حافظ آمد و خواجه تخلص او را شهریار تعیین کرد:
که چرخ سکه ی دولت بنام شهریاران زد روم به به شهر خودوشهریار خود باشم
می گویند اگر در تاریخ ادب ایران ما سعدی نداشتیم او سعدی ادب ایران زمین می شد.اما با این اوصاف خود او بشدت درباره ی شاعری خویش شکسته نفسی کرده و می گوید:
شبی در خواب دیدم محفل بزرگ شاعران ایران است.بر صدر مجلس فردوسی بزرگ تکیه زده و در کنار او سعدی و حافظ و مولانا و خیام و ...همه و همه تا پایین نشسته اند و من در آن مجلس چای می بردم!
شهریار عاشق دختری بود که به او نرسید اما تا پایان عمر به یاد یار سوخت و حتی در سال های پیری هم از او یاد می کرد و شکوه گلایه :
یارو همسر نگرفتم چوگرو بود سرم تو شدی مادر من با همه پیری پسرم!
تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز من بیچاره همان عاشق خونین جگرم...
پدرت گوهر خود را به زرو سیم فروخت پدرعشق بسوزد که در آمد پدرم...
عشق و آزادگی و حسن و جوانی هنر عجباهیچ نیرزید که بی سیم و زرم
هنرم کاش گره بند زرو سیمم بود که به بازار تو کاری نگشود از هنرم
سیزده را همه عالم بدر امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم...
امیدوارم این متن نیز مورد توجه شما یاران خوبم قرار گیرد و اگر پرسشی هم بود در خدمتم...